13 mar 2015

Rozdział 36


*Oczami Harry'ego*

Siedziałem z butelką piwa na kanapie i myślałem. Obracałem w dłoni butelkę, zauważając jak zawartość kołyszącego się w środku płynu, powoli maleje. Co mnie skłoniło do tego? Moje problemy. Vanessa sama mi ulegnie, wiem to. Nie potrafi mnie ciągle unikać i ignorować to nie w jej stylu. W końcu przestanie walczyć i wróci do mnie. To tylko kwestia czasu.
Moje przemyślenia przerwał dzwonek do drzwi. Kto o tej porze składa wizyty!? Podszedłem do wejścia i nacisnąłem klamkę, otwierając drzwi. 
- No cześć Styles, pamiętasz mnie jeszcze?
- Ryan. - wysyczałem przez zaciśnięte zęby. 
- Ojciec alkoholik, nie długo to i syn. - wskazał na butelkę piwa w mojej dłoni na co później wywrócił oczami - Pozwolisz, że wejdę do środka? - zaśmiał się, wchodząc, a po drodze klepiąc mnie po ramieniu - Ładnie się urządziłeś. - rozglądał się po pomieszczeniu.
- Czego chcesz?!
- Wiedziałem, że padnie od Ciebie takie pytanie. - widać, że humorek mu dopisuje - A ja nie mam zamiaru trzymać Cię w niepewności, więc przejdę od razu do rzeczy. 
- Na to liczę. - fuknąłem
- Pamiętasz nasze ostatnie spotkanie? Hmm? To wtedy, kiedy pomagałem Thomasowi zabijać twojego ojca. - zaśmiał się, a ja podeszłem do niego bliżej.
- Po co wróciłeś!? 
- Wyrównać nasze rachunki. 
- Nie mamy co wyrównywać.
- Mylisz się, ponieważ jednak mamy. 
- Niby co takiego?
- Wróciłem by dokonać zemsty.
- Przyszłeś tu tylko po to, żeby mi to powiedzieć? 
- Można ująć to i w ten sposób.
- Thomas sam rady by nie dał, że potrzeba was aż dwóch?
- Pomagałem mu, więc pomogę i teraz. 
- Po co to robisz?
- Podoba mi się gangsterstwo, wiesz? Morderstwa, nielegalne narkotyki jak w raju prawdziwego mężczyzny.
- Śmieszne. - wywróciłem oczami.
- Dlaczego miałbym zmarnować taką wspaniałą okazję i nie być obecny przy twojej śmierci?
- Skończysz marnie, tak samo Thomas.
- Skąd u Ciebie taki nagły przypływ energii? - podszedł do mnie - Zabawa dopiero się zaczęła.
- Czyżby? Jeszcze nie wiesz na co mnie stać.
- Chciałbym wiedzieć. - wyminął mnie i podszedł do wyjścia. - Nasza zemsta jeszcze nie dobiegła końca... Zaczęło się od twojego ojca, a skończy na tobie. 
- Raczej nie byłbym tego taki pewny. 
- Radziłbym Ci mieć oko na swoich bliskich, jeśli w ogóle jakiś masz. - odpowiedział - A i pozdrów ode mnie... Hmm, jak jej tam? A no tak, Vanessę. - zaśmiał się z tym swoim cwaniackim uśmieszkiem i wyszedł.

*Oczami Vanessy*

Nerwowo chodziłam po pokoju, próbując dokładnie zrozumieć tekst SMS, którego dostałam. O co z nim chodzi, że mam mieć oczy szeroko otwarte? Od kogo w ogóle on może być? Jestem pewna, że to od Thomasa, ale co on by teraz ode mnie chciał? Nagle usłyszałam jak drzwi lekko się uchylają.
- Emm? Vanessa wszystko dobrze? Przyjechałaś i jak burza poleciałaś do siebie, coś się wydarzyło?
- Nie, nic. Wszystko w porządku.
-  Ale na pewno?
- Tak, wszystko ok! Mówiłam Ci, że mam tylko zły dzień! 
- Dobra, rozumiem. Przepraszam. - odpowiedział i wyszedł z pokoju.
Nie potrzebnie na niego krzyknęłam, przecież to nie jego wina. Jak zawsze wszystko muszę spieprzyć, idiotka.
Wzięłam swoją piżamę i ubrałam ją na siebie. Odświeżyłam się w łazience i wróciłam do pokoju, natychmiast kładąc się do łóżka. Po jakimś czasie Morfeusz zabrał mnie do swojej krainy.

Obudziłam się i poczułam jak fala zimnego powietrza uderza w moje ciało. Zasłona tańczyła przez mocny wiatr i zadrżałam, rozumiejąc teraz dlaczego w środku jest tak zimno. Kiedy uporałam się ze wszystkim, gotowa zeszłam na dół. Dzisiaj niedziela, którą przesiedzę w domu. Zauważyłam jak Chris robi coś w kuchni, a za chwilę kieruje się do salonu. Stanęłam mu jak najszybciej na drodze.
- Chris... Przepraszam, że nakrzyczałam na Ciebie wczoraj, ja nie chciałam.
- Rozumiem, byłaś "wkurzona." - próbował mnie ominąć, ale uniemożliwiłam mu to.
- Tak, ale źle zrobiłam krzycząc na Ciebie. Przepraszam, po prostu byłam zdenerwowana, na prawdę nie chciałam.
- A może mi powiesz czym tak byłaś zdenerwowana?
- Chris nie chce o tym rozmawiać.
- Jestem twoim przyjacielem, chcę Ci pomóc.
- Ale ja nie potrzebuję pomocy. Odpuść.
- Wiesz, że się martwię o Ciebie.
- Na prawdę nie potrzebnie, jest dobrze. - uśmiechnęłam się. - Dlaczego w domu jest zimno?
- Nie widziałaś? Śnieg spadł dzisiaj w nocy.
- Że co? Śnieg? - zapytałam zaskoczona.
- No, chodź zobacz. - podeszliśmy do okna w salonie.
- Miałeś rację, ale przecież wczoraj jeszcze było ok, a teraz nagle taka automatyczna zmiana temperatury. 
- No wiesz... W Los Angeles masz cztery pory roku w jeden dzień. - zaśmiał się - Pójdę włączyć ogrzewanie. - odszedł, a ja opadłam na kanapę, włączając telewizor.
- Ok, gotowe. - usiadł na kanapie, obok mnie. - Może wykorzystamy dzisiejszą pogodę i pójdziemy na Lodowisko, co ty na to?
- Fajny pomysł tylko ja nie umiem jeździć. 
- To Cię nauczę.
- A z resztą warto spróbować. - uśmiechnęłam się - O której wyjdziemy?
- O 15:00 możemy być już tam na miejscu.
- Ok, to lecę się ogarnąć. - przytuliłam przyjaciela i szybko pobiegłam do kuchni. 
Zjadłam śniadanie i poszłam do siebie. Weszłam do pokoju i od razu co zrobiłam to wzięłam do ręki z szafki swój telefon. 5 nieodebranych połączeń od Harry'ego. Czego on chce ode mnie!? Nawet nie mam zamiaru oddzwaniać. Spojrzałam na godzinę w komórce. Wow, już 12:00. Ale ten czas leci. 

Ogarnęłam trochę pokój oraz swoje rzeczy i dwie godziny były już za mną. Nie tracąc ani chwili zaczęłam się ubierać. Zawiązałam gumką, włosy w kucyka i byłam gotowa. Wzięłam małą torebkę i wpakowałam do niej dwie najpotrzebniejsze rzeczy. Po co mi większa torba jak niosę tylko 2-3 rzeczy, bez przesady. Zeszłam na dół, po drodze zakładając na siebie płaszcz. Na dole nikogo nie zastałam, więc poszłam do pokoju Chrisa, otwierając powoli drzwi. 
- Hej, gotowy?
- Tak, możemy iść. - uśmiechnął się i podszedł do mnie, po czym zamknął za nami drzwi.
Założyłam na korytarzu buty tak samo i Chris. Sprawdziłam jeszcze czy wszystko mam i mogliśmy wyjść. Zdecydowaliśmy się na spacerek, w końcu lodowisko jest nie daleko. Założyłam swoją czapkę na głowę i ruszyliśmy.
Całe Los Angeles utonęło w bieli. Tylko wydeptany śnieg na przystankach autobusowych utworzył szarą i brzydką papkę, która w niczym tego śniegu nie przypominała. Spadał on z nieba powoli, małymi płatkami, sprawiając że krajobraz dodaje entuzjazmu i otuchy. Pomimo że nienawidzę tej pory roku, nie cierpię tego zimna i przemoczonych butów, to uwielbiam na to wszystko patrzeć. Nawet widok lasu sprawia wrażenie czegoś przepięknego. Poza tym lubię się wpatrywać, gdy płatki śniegu lecą tak powolutku i leniwie.
Przy stoisku z ciepłymi napojami nie daleko Lodowiska, Chris kupił nam po kubku kawy, która natychmiast rozgrzała moje zziębnięte ręce. 
- Ciepło Ci? - zapytał jakiś czas później, kiedy sobie usiedliśmy.
- Tak, tylko ręce mi trochę zmarzły. - odpowiedziałam, zaciskając bardziej palce na pustym już kubku.
- Czemu nie włożysz ich do kieszeni? - zabrał ode mnie pusty kubek i zaczął rozgrzewać moje dłonie.
- Ten płaszcz ich nie ma. 
- To czemu nie wzięłaś rękawiczek?
- Bo myślałam, że mi się nie przydadzą. - odpowiedziałam cicho.
- Trzymaj. - ściągnął ze swoich rąk, rękawiczki i podał mi je.
- Nie, bo tobie będzie zimno.
- Mną się nie przejmuj, weź. - założył mi swoje rękawiczki na dłonie i poszliśmy w kierunku Lodowiska.
Kiedy doszliśmy, Chris poszedł wypożyczyć łyżwy. Zajęło mu to jakieś 15 minut, ponieważ przed nim stała jeszcze grupka dzieci. 
- Są i nasze łyżwy. - usiedliśmy na ławeczkach i zdjęliśmy swoje buty. Sznurowanie łyżew szło mi niesfornie co zauważył potem Chris i zaczął się ze mnie śmiać.
- Daj pomogę Ci. W takim tempie do rana nie zaczniemy jeździć. - zaśmiał się.
W czasie gdy ja byłam w połowie zakładania pierwszego łyżwa, on miał już obie na sobie i zasznurowane. Kleknął przede mną i zawiązał sprawnie sznurowadła. 
- Choć. - wstał i gdy złapałam jego wystawioną w moją stronę rękę, weszliśmy na tafle lodu.
Mocniej ścisnęłam dłoń przyjaciela, bo skoro nie umiem jeździć to dobrze by było, abym miała się czego złapać. Na początku moje ruchy były niezgrabne i ostrożnie poruszałam nogami po lodzie. Chris potrafił dobrze jeździć. Bez problemu wychodziło mu wszystko. Na szczęście jeszcze nie zaliczyłam żadnego upadku co było plusem. 
- Jesteś nie najgorsza. - pochwalił mnie
- Ja tak nie umiem. - jęknęłam, zatrzymując się. - Też tak chcę.
- Choć, nauczę Cię. - podjechał do mnie.
- A jak zaliczę glebę? 
- Nie zaliczysz, bo przecież Cię amortyzuję. - odpowiedział, uśmiechając się i śmiejąc.
Chris stanął za mną i położył swoje dłonie na moich biodrach. Tłumaczył mi jak mam się poruszać. Przyznam, że na początku nie szło mi to zbyt dobrze, ale po kilku próbach udało mi się przejechać kawałek sama bez żadnego upadku. Po godzinnej jeździe na prawdę zmarzłam.
- Widzisz udało Ci się. - powiedział
- Tak, ale z twoją pomocą. - uśmiechnęłam się.
- Wracamy?
- Jak chcesz. - odpowiedziałam
- To choć. - złapał mnie za rękę i pociągnął w kierunku wyjścia.
Przebraliśmy swoje buty i oddaliśmy łyżwy. Na prawdę dobrze się bawiłam z Chrisem na tym Lodowisku, było cudownie. Miła atmosfera, było super i nauczyłam się trochę już jeździć. 
Wróciliśmy do domu cali zmarznięci, ale nie narzekam. Szybko przebrałam się w swoim pokoju tak samo i Chris, po czym wróciliśmy do kuchni.
- Może ciepłe kakao na rozluźnienie? - zapytał, uśmiechając się i ukazując rząd białych zębów.
- Z przyjemnością. 
Od razu mój przyjaciel zabrał się za przygotowanie. Po paru minutach było gotowe i podał mi kubek.
Ciekawe dlaczego Harry do mnie dzwonił, po co? Może powinnam oddzwonić? Nie, nie zrobię tego. Miałam sobie go wymazać. Wiem, że nic już nie poradzę na to co się stało, bo to on postanowił to zakończyć. Myślę, że z jego pokręconym myśleniem chciał mnie chronić, a wiedział, żebym od niego nie odeszła. Ale tak na prawdę to już nie ma znaczenia, że mnie zranił tymi słowami. Boli mnie to, że nie przedyskutował tego ze mną, tylko podjął decyzję sam, nie pytając mnie o zdanie. Z jednej strony nadal go kocham, a z drugiej jakoś boję się mu ponownie zaufać.
- Hallo? - Chris machał mi przed oczami ręką na co się otrząsnęłam.  - Słuchasz mnie?
- Emm tak. - odpowiedziałam
- To o czym mówiłem?
- O lodowisku. 
- Nie? Zupełnie o czymś innym. M
iałaś o nim nie myśleć, tylko o nim zapomnieć.
- Nie myślałam o nim.- powiedziałam i wstałam od stołu.
- Czekaj! - Chris złapał mnie za rękę, kiedy byłam już w korytarzu. - Dlaczego zaprzeczasz?
- Niczego nie zaprzeczam. - kogo ja chciałam oszukać, jego czy siebie?
 - Wiem, że to przez niego i nie okłamuj mnie. Vanessa, martwię się o Ciebie. Przez ten cały czas kiedy mieszkamy razem, ty ciągle myślisz o tym idiocie. Zranił Cię przecież nie pamiętasz? - dotknął palcem mojego policzka - Proszę, daj sobie pomóc, a pomogę Ci o nim zapomnieć. Naprawdę jesteś dla mnie ważna, nawet nie wiesz bardzo. Nie chcę tylko przyjaźni, chce czegoś więcej. - zanim zdążyłam co kolwiek odpowiedzieć, jego usta delikatnie musnęły moje, łącząc się w pocałunek.
Czy właśnie mój najlepszy przyjaciel dał mi do zrozumienia, że mnie kocha!? Nawet nie zorientowałam się, że odwzajemniłam ten pocałunek. Był zupełnie inny. Próbowałam się od niego odsunąć, ale nie potrafiłam. Jego usta były takie tajemnicze, pocałunki twarde na początku, po czym stały się coraz spokojniejsze. Uniósł mnie do góry, a ja oplotłam nogami jego talię. Co ja robię?! Dlaczego nie potrafię do cholery przestać!? Chłopak zaczął powoli iść w stronę swojego pokoju, po czym otworzył drzwi i weszliśmy do środka.

~*~

Wpadam do was z 36 rozdziałem! :)
Wow, chyba nikt się nie spodziewał takiego zakończenia xD
Jak myślicie czy dojdzie do czegoś pomiędzy tą dwójką? :D
 Pod ostatnim rozdziałem się trochę na was zawiodłam, ponieważ było tylko 4 komentarze ;(
Next będzie dodany we wtorek jeśli pod tym rozdziałem będzie chociaż 7 komentarzy. 
Coś za coś :*
7 komentarzy = Next

Czytasz = Komentujesz = Motywujesz

8 komentarzy:

  1. Omg! Ta końcówka!!!
    Tylko nie SEX :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Lodowisko :D ^^ Końcówka zadziwiająca :D ciekawe czy będzie...... nie kończe tego zdania. Odnosząc się do rozdziału zajebisty :D xD

    OdpowiedzUsuń
  3. Cudny <3 Czekam na nexta :)
    Szkoda ze dopiero we wtorek :'(

    OdpowiedzUsuń
  4. Racja, nie spodziewałam się takiej końcówki :D Co do końcówki to zastanawiam się jak to się skończy xD Czekam na next :* /Natalia

    OdpowiedzUsuń
  5. Fajny :) czekam na kolejny/Klauudia

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozdzial jak zwykle znakomity! :) Koncowka zadziwiajaco fajna ! :D hehe.. Kto by sie spodziewal... :D

    OdpowiedzUsuń
  7. To jest A M A Z I N G !
    Po prostu boskie!
    Już się nie mogę doczekać nexta :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Super rozdział taki obrót spraw no nie spodziewałam sie *-* ale co teraz z Harrym , mam dziwne przeczucie ze moze bedzie go coś łączyć z Mirandą przyjaciółką Vanessy :3

    OdpowiedzUsuń