6 mar 2015

Rozdział 34

*Oczami Harry'ego*

Minęły pieprzone dwa miesiące odkąd zostawiłem Vanessę. Kombinuje teraz cały czas co zrobić by do mnie wróciła. A dlaczego to robię? Bo kiedy tak zacząłem się zastanawiać, że ona może mieć przecież kogoś innego niż mnie to ja tego nie wytrzymam. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że bez niej nie przeżyję, że nie dam rady. To ona jest taką moją dzienną dawką kawy, którą mój organizm musi przyjąć dla zachowania równowagi. Teraz męczę się na siłowni próbując wykombinować coś, żeby ją przeprosić, a to na pewno nie będzie takie łatwe. Wiem, że będzie na mnie cholernie zła i nie będzie chciała nawet ze mną rozmawiać, ale spróbuję wszystkiego, żeby zatrzymać ją przy sobie. Potrzebuję jej jak niczego innego. Dzisiaj muszę z nią pogadać, koniecznie.

Wyszedłem z budynku po jakiś czterech godzinach. Postanowiłem, że zajadę do Nialla. Mieli razem z Liamem sprawdzić co u Vanessy dlatego muszę jechać po dawkę informacji, w końcu sam im kazałem ją trochę "pośledzić" i dowiedzieć się co nie co.
Zaparkowałem auto pod domem i wysiadłem z niego, kierując się do drzwi. Zadzwoniłem z trzy razy dzwonkiem po czym zostały one otworzone przez blondyna.
- Siema Hazz, wchodź. - machnął ręką, a ja zrobiłem to co powiedział.
- I jak wiecie coś? Co wam mówiła?
- Harry ona jest cholernie zła. - odparł - Nie chciała nawet z nami o tobie rozmawiać, ale jakoś się ją udało przekonać.
Tak jak mówiłem. Łatwo to ją przeprosić nie będzie.

*Oczami Vanessy*

Pracuję w Kawiarni już jakiś czas. Minęło sporo czasu odkąd nie widziałam Harry'ego. Nie myślę już o nim, skupiam się teraz bardziej na pracy, która jest mi potrzebna. Z Chrisem dogaduje się jak należy. Jesteśmy przyjaciółmi, pomagamy sobie nawzajem. Uwielbiam z nim spędzać mój wolny czas. Jest dla mnie jak starszy brat. Pomógł mi zapomnieć o tej całej sytuacji z Harrym i stanąć na równe nogi. Jestem mu cholernie wdzięczna za to wszystko co dla mnie zrobił. Pozwolił mi zamieszkać u niego i nawet nie protestował z tą decyzją. Gdyby nie on, nie wiem jak bym sobie bez niego poradziła. Nie długo kończę pracę, jestem lekko wykończona. Marzyłam by położyć się do łóżka i zasnąć. 
- Emm...Vanessa? - zapytał lekko zmieszany Enrique, przybliżając się do mnie - Nie miałabyś ochoty gdzieś ze mną wyjść na przykład Do restauracji czy kina?
- Chciałabym, ale niestety nie mogę. - odpowiedziałam
- Dlaczego?
- Po prostu chciałabym się zająć teraz pracą, nie mam głowy do takich rzeczy.
- Ale przecież powinnaś się wyrwać gdzieś na miasto, odpocząć od tego wszystkiego za dużo pracujesz.
- Przepraszam, ale po prostu nie mam ochoty. 
- Rozumiem. - odparł, a moja komórka nagle się rozdzwoniła.
- Przepraszam na chwilę. - podeszłam do lady, wyciągając z torebki telefon i odebrałam połączenie.
- Tak?
- Cześć siostra co tam? Wpadniesz do nas dzisiaj? - usłyszałam głos mojego brata.
- Ale, że do nas do domu?
- Tak, wpadniesz? Dawno nie rozmawialiśmy, a chciałbym się trochę dowiedzieć co się działo ciekawego u ciebie przez ten czas. Rodzice też chcą cię już zobaczyć.
- No dobrze, kiedy?
- Dałabyś radę dzisiaj?
- Dzisiaj? Nie wiem, ale chyba tak. Postaram się być o siedemnastej.
- Super to czekamy. Do zobaczenia.
- No pa. - zakończyłam rozmowę i z powrotem mój telefon wylądował w torebce. 
 
Znowu będzie trzeba opowiadać całą sytuację od nowa. Westchnęłam zrezygnowana i zaczęłam przygotowywać się do wyjścia, w końcu zaraz kończę pracę. 
- Vanessa pozamykaj wszystko, ja muszę wyjść wcześniej.
- No dobra. - odparłam
- Trzymaj. - podał mi jakąś małą karteczkę z numerem telefonu. - Zadzwoń śliczna. - puścił mi oczko i wyszedł. 
Jeszcze tego brakowało, żebym miała romans z kolegą z pracy. Westchnęłam i zamknęłam tylne drzwi od budynku. Posprzątałam wszystkie stoliki i mogłam nareszcie wyjść do domu. Zadzwoniłam po taksówkę i wyszłam na powietrze, zamykając już całą kawiarnię. Schowałam klucz do torebki i ruszyłam na miejsce, gdzie ma nie długo pojawić się taksówka. 

Stałam na chodniku przy jakimś budynku, czekając na pojazd. Spóźnia się już kilka minut. 
Nagle poczułam czyjeś ręce na moich biodrach, przez co podskoczyłam lekko w miejscu. Odwróciłam się i zamarłam. Po prostu stanęłam w miejscu jak wryta nie mogąc się ruszyć i oderwać wzroku od tych magicznych zielonych oczu. Przede mną stanął Harry. Harry Styles we własnej osobie! Moje serce coraz bardziej przyśpieszyło na jego widok. Co on tu robi i czego ode mnie chce? Dlaczego zawsze jego spojrzenie wywołuje we mnie takie uczucia? Nie sądziłam, że po naszej rozmowie ktoś z nas odważy się jeszcze spojrzeć komuś w oczy.
- Vanessa. - wyszeptał, dotykając mojego policzka. Jednak szybko zepchnęłam jego rękę i próbowałam się od niego oddalić, ale nic z tego. - Poczekaj, musimy porozmawiać. - złapał mnie za rękę tak, że przyciągnął mnie do swojego torsu, a ja obrzuciłam go lodowatym spojrzeniem.
- Nie mamy o czym. - warknęłam.
- Jednak mamy, wysłuchaj mnie proszę. 
- Nie chcę cię znać, puść mnie! 
- Nie puszczę do póki mnie nie wysłuchasz. - zaczął, łapiąc mnie za nadgarstek - Przepraszam kochanie. Wtedy, kiedy mówiłem ci te wszystkie słowa w naszej sypialni, kłamałem.
- Nie wierzę ci. Udawałeś, że przez ten cały czas coś do mnie czułeś. Potrzebowałeś tylko zabawki!
- Nie mów tak, nigdy nie chciałem cię wykorzystać!
- Zawsze tak było! Potrzebowałeś mnie tylko do tego by zaspokoić swoje potrzeby! Byłam dla Ciebie nikim!
- Nigdy nie potrafiłbym cię skrzywdzić, słyszysz? Nigdy!
- Jednak to zrobiłeś!
- Zrobiłem to dla twojego bezpieczeństwa! Nie chciałem, żeby coś ci się stało! Bałem się.
- Dla bezpieczeństwa? Czułabym się bezpieczna mieć przy sobie kogoś na kim na mnie zależy. Miałeś mnie bronić i gdzie to wszystko?
- Nie byłbym wstanie obronić cię przed Thomasem. Wybacz mi.
- Obiecałeś, że przejdziemy przez to razem, a twoje wszystkie obietnice nagle okazały się niczym!
- Byłem hujem mówiąc ci rzeczy, które były kłamstwem. Kocham Cię i chce, żebyś ty kochała mnie tak samo jak ja ciebie. 
- Nic już nie będzie takie same, zostaw mnie!
- Nie chcę cię nigdy stracić, rozumiesz? - wyszeptał.
Robi wszystko, abym odeszła, a teraz szepcze mi, że nie chciałby mnie stracić, to w ogóle nie trzyma się ze sobą.
- Jesteś dla mnie ważna, najważniejsza. - szepnął ponownie do mojego ucha.
- Zostaw mnie, proszę.
- Nie potrafię. 
- Moje uczucia do Ciebie wygasły... - przestaję mówić gdy czuję usta Harry'ego na swoich. W mgnieniu oka popchnął mnie na ścianę budynku za mną i przyparł do mnie swoim ciałem. Nie odwzajemniłam jego pocałunku tylko próbowałam się wyrwać. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej i z całej siły próbowałam go od siebie odepchnąć, ale na marnę mi to wyszło, był za silny. Po chwili jednak poddałam się jemu i zaczęłam odwzajemniać pocałunek. Jego pełne wargi, delikatnie muskały moje, dając mi mniejszy dostęp do powietrza. Zamknęłam oczy w pełni mu ulegając. Dlaczego ja zawsze tak szybko się poddaje? Złamałam jedną ze swoich żelaznych zasad. On zakłócał moje logiczne myślenie. Tak bardzo tęskniłam za jego ustami, tak dawno ich nie czułam. Wczepiłam ręce w jego włosy, delikatnie je ciągnąc na co chłopak cicho jęknął. Przygryzł moją dolną wargę, zostawiając ją samotnie i podążał niżej mokrymi niechlujnymi całusami na moją szyję. Co ja robię? Nie, tak nie może przecież być. On mnie zostawił, skrzywdził nie mogę ulec jego urokowi, po prostu nie mogę.
- Harry nie... - odsunęłam go od siebie, próbując złapać powietrza. - Dlaczego to zrobiłeś?
- Nie protestujesz. Potrzebujesz mojej bliskości tak samo jak ja twojej, kochasz mnie. - ponownie wpił się w moje usta.
- Nie, przestań! - odepchnęłam go kolejny raz.
- Powiedz, że mnie kochasz. - zażądał, patrząc mi w oczy.
- Nie.
- Kłamiesz.
- Nie kocham Cię.
- Nie zaprzeczysz, że czujesz do mnie to samo co ja do Ciebie. Twoje oczy nie potrafią kłamać.
- Proszę, puść mnie.
- Wróć do mnie. Potrzebuję Cię, jesteś moim tlenem i narkotykiem bez którego nie potrafię żyć. - kontynuował.
- Nie jestem Ci potrzebna.
- Jesteś, nawet nie wiesz jak bardzo. - uniósł mój podbródek, by moje usta znajdowały się na wysokości jego, po czym ponownie złączył je w zachłannym pocałunku. Odwzajemniłam jego czyn, nawet nie wiem dlaczego i objęłam rękami jego szyje. On zaś położył ręce na mojej talii, po czym jedna z jego dłoni zaczęła powoli przesuwać się na moje plecy, przyciskając mnie do niego jeszcze bardziej. Po chwili poczułam jego język, jak delikatnie dotyka mojego. Coś dzieje się w mojej głowie. Nie wiem czy to źle, czy przeciwnie. Harry zaprzątnął moje myśli w ekspresowym tempie.
Co ja do cholery jasnej robię? Mój mózg chyba nie chce ze mną dzisiaj współpracować. Nie mogę tego zrobić, przecież on skrzywdził mnie. Nie chce cierpieć kolejny raz. Kolejny raz poddałam się jego pocałunkom. Jestem głupia, powinnam to zakończyć.
- Harry, ja nie mogę. - odsunęłam się od niego kolejny razprzełykając cicho ślinę i ponownie patrząc mu w oczy.
- Przestań okłamywać samą siebie i powiedz, że mnie kochasz. Powiedz mi prawdę. - próbował złączyć nasze dłonie razem, ale nie pozwoliłam mu na to.
Nie czuję do Ciebie już nic. Po tym co mi powiedziałeś w naszym domu, nic już nie będzie takie same, nic nie będzie takie jakbyś chciał. - odpowiedziałam
- Chciałem Cię za wszelką cenę chronić. Straciłem Cię, ale twoje bezpieczeństwo było dla mnie dużo ważniejsze. Inni uświadomili mi, że powinienem Cię chronić będąc przy tobie, a nie byłem. Popełniłem okropny błąd i ponoszę tego konsekwencje. Przepraszam za to, że zostawiłem Cię samą, przepraszam za każdą twoją łzę, którą wypłakałaś na mnie. - przejechał palcem po moim policzku.
- Harry ja... - przerwał mi
- Gdybym mógł cofnąć czas, nie zrobiłbym tego. Uwierz mi.
- Ale nie da się go cofnąć, nic już się nie da. - nareszcie podjechała ta cholerna taksówka.
- Nie możesz odejść, nie pozwolę Ci. - wydostałam się z jego objęć i odeszłam od niego parę kroków, po czym ponownie odnalazłam jego tęczówki. Miałam ochotę rozpłakać się jak małe dziecko, ale nie mogę tego zrobić, nie mogę mu tego pokazać.
- Harry nas już nie ma. Nigdy nie będzie. - odparłam i ostatni raz spojrzałam w oczy szatyna, po czym wsiadłam do samochodu.
Podałam mężczyźnie adres domu i odjechaliśmy. Patrzyłam jak Harry wpatruje się w odjeżdżający ze mną, pojazd. Dotknęłam palcem swoich warg. Były takie ciepłe po jego pocałunku. Dlaczego znów pojawił się w moim życiu? Przecież minęło cholerne dwa miesiące, powinniśmy o sobie zapomnieć. Nie chce wracać z powrotem do tego co było między nami. Nie dam rady, nie chce z nim być. Nie potrafię po prostu mu zaufać, boję się. Co jak popełni kolejny raz ten sam błąd? Za bardzo mnie skrzywdził tymi słowami, żebym mogła mu od tak wybaczyć. Potrzebuję czasu, żeby przemyśleć to co się stało.
Taksówka zatrzymała się pod moim rodzinnym domem. Zapłaciłam, podziękowałam i podeszłam pod drzwi. Nie pewnie zadzwoniłam dzwonkiem, a za chwilę w drzwiach stanął mój brat. 
- No jesteś nareszcie! - krzyknął i wtulił się we mnie, Jonathan. - Tato, mamo, Vanessa już jest! - dodał - Na co czekasz? Wchodź. - zaśmiał się, a ja zrobił tak jak kazał.
- No jesteś córeczko. - podeszła moja mama i ucałowała mnie. - A nie ma z tobą Harry'ego? 
- Nie, został w pracy. - skłamałam, no przecież nie powiem rodzicom, że mnie zostawił, bo mój ojciec by mnie zamknął w domu, a Harry'ego zabił.
- Myślałam, że przyjedziecie do nas razem, no ale cóż. - uśmiechnęła się.
- Jest i moja kochana córka, cześć kochanie. - przywitał się mój ojciec i otulił mnie ramionami, przytulając do siebie.
- Hej tato. 
- Co tam słychać u was? Jak tam z Harrym?
- Emm...? Dobrze.
- Układa wam się?
- Tak. - kolejny raz skłamałam.
- Kochanie mam do Ciebie sprawę. 
- Jaką? - zapytałam zdziwiona. 
- Jutro mam spotkanie biznesowe z jednym z najlepszych biznesmenów w tym kraju. Chciałbym, żebyś ty również się na nim pojawiła, tak samo i twój brat. To dla mnie bardzo ważne to od tej osoby zależy dalszy los naszej firmy.
- No dobrze tato, jeśli Ci zależy to oczywiście, pojawię się. - odpowiedziałam, ale nie umiałam się na niczym kupić, moje myśli zaczęły znów krążyć tylko wokół Harry'ego. 

Co on takiego zrobił, że omotał moje myśli? Chciało mi się płakać, ale musiałam się powstrzymywać, żeby nikt z mojej rodziny się nie zorientował. Zaczynam tęsknić za dotykiem jego warg, za jego pocałunkami. Przed moimi oczami pojawia się on i tęsknie, aż poczułam łzę spływającą po moim policzku. Natychmiast ją wytarłam.
Co dalej? Co dalej będzie z nami? Nie mogę zaprzeczyć, że nic nie czuję do Harry'ego. Nadal mam w sobie miłość, która należy do niego. Nie uciekła, nie zniknęła nadal jest na swoim miejscu.

*Oczami Harry'ego*

Kiedy stała wtedy przede mną i patrzyłem w jej tęczówki, zrozumiałem wszystkie swoje dotychczasowe błędy. Wiem jak bardzo ją skrzywdziłem, ale wiem, że jej miłość do mnie nie wygasła, nadal pozostała i jest taka sama. Kłamała mówiąc, że mnie nie kocha. Chciała po prostu być silna, ale wiem, że nie potrafiła. Jest bezbronną i niewinną istotą. W jej oczach mogłem wyczytać wszystko. Patrząc na nią nie mogłem powstrzymać się aby nie pocałować jej. Potrzebowałem zasmakować jej cudownych ust, żeby zebrać w sobie siły. Poczuć, że walczę o osobę, którą kocham. Miałem przed sobą najpiękniejszy widok na świecie mój własny skarb, który mogę stracić jeśli nic nie zrobię. Jej usta były takie cudowne, takie miękkie i ciepłe. Doprowadzały mnie do szału.
Poczułem się jakbym leżał w chmurach, dookoła czując rozlewającą się przyjemność. Pragnąłem jej wtedy tak cholernie mocno. Ta dziewczyna mnie po prostu omotała. Jest dla mnie jak niebo, moje własne niebo. Wiem, że muszę dalej walczyć o nią, nie poddam się. Chciałbym dzielić wszystko z nią, każde potknięcie, każde cierpienie, jak i każdy uśmiech, wszystko robić razem i być w tym jednością. Nie pozwolę, żebyśmy żyli osobno, nawzajem się krzywdząc. Nie pozwolę by ktoś zajął moje miejsce w jej sercu. Zabiję każdego kto będzie próbował mi wejść w drogę pomiędzy mną, a Vanessą. Wiem, że jestem cholernym, zazdrosnym idiotą, ale mam o kogo. Każdy chłopak kiedy tylko gdzieś byliśmy razem, przyglądał się jej jak mięsu. Każdy chciałby mi ją odebrać, ale ja tak łatwo się nie poddaję. Jest moją własnością i do końca życia nią będzie. Nie wiem co by się stało, gdybym wtedy nie zauważył jej w tym klubie. Pewnie do końca życia bym żył bez miłości, bo nie potrafiłem zakochać się w żadnej. Owszem miałem partnerki, ale tylko w sprawach łóżkowych nic więcej. Nie chciałem stałego związku to nie było dla mnie. Nie wiedziałem jak to jest się zakochać, zawsze myślałem, że miłość jest nie potrzebna, ale teraz zrozumiałem, że jednak jest. Kiedy zauważyłem ją w klubie od razu wiedziałem, że jest inna. Nie żadną dziwką, która chciała się pieprzyć tylko dziewczyną, która miała swoje zasady i ich się trzymała. Zrobię wszystko, żeby teraz była ze mną. Żeby czuła się przy mnie jak księżniczka, dam jej wszystko co będzie tylko chciała. Czasami sam siebie nie poznaję. Jak taka dziewczyna jak Vanessa potrafiła wywrócić moje myśli? Jak ona potrafiła nimi w ogóle zawładnąć? Tylko ona znała mnie tak dobrze. Chce z nią spędzić resztę życia, tak postanowiłem i wiem, że tak się stanie. Zrobię wszystko, żeby tak było. Jedyną przeszkodą tego wszystkiego jest właśnie Thomas. Muszę stanąć z nim twarzą w twarz i zajebać go raz na zawsze. Gdy on zniknie, nasze życie stanie się zupełnie inne. Wszystko nabierze kolorów, będziemy czuć się bezpieczni, nic nam nie będzie już grozić gdy on zniknie z tego świata. A wtedy ożenie się z nią. Vanessa Styles jak to pięknie brzmi, co nie? Będzie wtedy najszczęśliwszą żoną i matką. Tak, chce mieć z nią dzieci i będziemy je mieć, na pewno. Od zawsze marzyłem o swoich własnych. Muszę zrobić wszystko by zatrzymać Vanessę przy sobie. Musi być ze mną, bo nie dam rady żyć bez niej. Jest jak moja własna kokaina, której potrzebuję. Teraz tylko to się liczy, odzyskanie jej.

~*~

I jak wrażenia po rozdziale? Podobał się? ;* 
Wreszcie coś się ruszyło z Harrym i Vanessą, no nie? ^^ 
Jak myślicie co będzie dalej? :D
 Następny dopiero we wtorek ^^
PS. Jest nowa zakładka "Pytania do bohaterów" - <kliknij>
Do zobaczenia xx 

Czytasz = Komentujesz = Motywujesz 

8 komentarzy:

  1. Szczerze prawie się popłakałam :') Muszą do siebie wrócić :') /Natalia

    OdpowiedzUsuń
  2. Rozdział zarąbisty! :) Czekamy na kolejne! :) Oscara dostaniesz...na pewno ;***!!/KlaudiaK:*

    OdpowiedzUsuń
  3. Harry jaki on jest słodki jejku a rozdział no jak zawsze świetny

    OdpowiedzUsuń
  4. Spodobało mi się pierwsze zdjęcie :) Czekam na nexta :D

    OdpowiedzUsuń
  5. fajny fajny :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Z jakiego filmu wycięłaś scenę pocałunku?? :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z żadnego :) Po prostu wciągam się w pisanie, jestem bardzo romantyczką osobą, więc uwielbiam pisać takie sceny :D

      Usuń